Όχι, αυτό που θα γράψω δεν είναι ένα παραμύθι για παιδιά, είναι ένα παραμύθι για μεγάλους. Ο τίτλος δεν αφορά το εργατικό μυρμήγκι, αλλά ένα μυρμηγκάκι διαφορετικό από τα άλλα, που κανένας δεν προσέχει, ένα πατημένο μυρμήγκι που όλοι περιφρονούν ή με κακία το πατάνε ή το έχουν στήσει στον τοίχο σκόπιμα με σκοπό να το εξοντώσουν.
Άκουσα μια ιστορία, μιας κοπέλας λίγο πιο πάνω από την εφηβεία. Αυτήν αφορά η ιστορία μας. Μια κοπέλα που έχει γνωρίσει στα τρυφερά της χρόνια όλη την περιφρόνηση από συγγενείς, φίλους, γνωστούς. Μια κοπέλα κοντά στην δική σας ηλικία. Μου είπε την ιστορία της.
Νιώθει σαν ένα μυρμήγκι λοιπόν που περπατάει για να βρει ένα κομμάτι σιταράκι να βγάλει το χειμώνα του. Μια ελπίδα φωλιασμένη στην ψυχή του δεν υπάρχει. Έχει κουραστεί από τα βάσανα και τον πόνο και είναι μόνο 25 ετών. Μια ψυχούλα που ο πόνος έχει ματώσει την παιδική της καρδιά. Είναι δυνατόν να αισθάνεται μ’ αυτόν τον τρόπο; Εσείς τι λέτε; Είναι δυνατόν ένα παιδί να νιώθει περιφρονεμένο από την ίδια την κοινωνία και τους ανθρώπους της; Ειδικά τους συγγενείς της;
Εσείς τι έχετε να πείτε σ’ αυτήν την κοπέλα, τι έχετε να την συμβουλέψετε; Θα μπορούσε αυτό το μυρμηγκάκι να είναι το παιδί σας, το ανιψάκι σας που δεν ξέρει τι να κάνει και πως να προστατευθεί από την κακία του κόσμου. Μου είπε καθαρά ότι όλοι ξεσπάνε σ’ αυτήν και την πατάνε στο πιο αδυναμό της σημείο. Έχει αφήσει στην άκρη την συναισθηματική μοναξιά της. Το μόνο που ζητάει είναι αγάπη και στοργή από τους ανθρώπους. Τίποτα άλλο. Είναι ένα σύγχρονο κοριτσάκι με τα σπίρτα. Θα το αφήσουμε να ξεπαγιάσει μόνη στο κρύο ή θα της δώσουμε τη θαλπωρή που ζητάει; Μου είπε ότι κλαίει τις νύχτες και ζητά το θάνατο για λυτρωτή. Ζητά από την Παναγία να έρθει να την πάρει. Η ηλικία σου της εξήγησα είναι τόσο μικρή για να σκέφτεσαι έτσι, έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου, αλλά εκείνη μου εξήγησε ότι η ζωή της δεν είναι αυτή που θα ήθελε. Δεν ξέρει αν θα αντέξει τοσο πόνο και πόσο. Κρατώ την ανωνυμία της, αλλά αν θέλει να φανερωθεί, κανένα πρόβλημα. Μπορεί να απαντήσει κάτω από το άρθρο. Άλλωστε, την αφορά. Θέλησα να κάνω την ιστορία της άρθρο, γιατί είναι κάτι σημαντικό που πρέπει όλοι να γνωρίζουμε. Μικρή μου φίλη διάβασε την ιστορία με τα 3 λυκάκια. Για να κάνεις τον εχθρό φίλο πρέπει να του δώσεις αγάπη. Να μαλακώσεις την καρδιά του. Να σκεφτεί τι κάνει. Το κακό φέρνει μεγαλύτερο κακό. Μόνο η αγάπη μπορεί, αν έχει συνείδηση, να τον αλλάξει. Το κλάμα και ο θάνατος δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα, παρά να τους δώσεις τη χαρά ότι εξοντώθηκες. Γίνε ένα φτερωτό μυρμήγκι και πέταξε ψηλά, αλλά μην φτάσεις πολύ κοντά στον ήλιο, διότι θα σου κάψει τα φτερά.
πιστευω οτι η κοπελια θελει ψυχολογικη υποστηριξη απο καποιον ειδικο (ψυχολογο) ωστε να πιστεψει στον εαυτο της και να παρει την ζωη στα χερια της.25 χρονων επρεπε να πιανει την πετρα και να την στυβει ομως λογο του οτι απο την παιδικη της ηλικια ειχε ψυχολογικη καταπιεση το παιδι εγινε ευαλωτο ψυχολογικα και πλεον δεν μπορει ν αντιμετωπισει της καταστασεις. εχει ομως χρονο μπροστα της να μπορεσει να το ξεπερασει ειναι μικρη ακομα και εχει χρονο να βρει την ισορροπια της. κοπελια μου μην μενεις απραγη βρες εναν καλο ψυχολογο και προχωρα τωρα που ειναι καιρος και κατι ακομα οτι και να κανει ο ψυχολογος εσυ εισαι αυτη που θ αλλαξει ολο το αποτελεσμα φτανει να εχεις θεληση να βρεις αυτο που πραγματηκα εισαι.
λοιπόν ας γράψουμε δύο θετικά για το μυρμηγκάκι…
σηκώνει 100 φορές το βάρος του .
άρα από την φύση του αν και είναι μικρό και δεν το υπολογίζουν έχει τόση δύναμη που όταν την χρησιμοποιήσει θα μπορεί να βρει το κουράγιο και να πει μπορώ να τα καταφέρω σε όλες τις συνθήκες που μου παρουσιάζονται.
ένα άλλο θετικό στοιχείο που έχει το μυρμηγκάκι γνωρίζει τι θα του τύχει άρα προσαρμόζεται στις συνθήκες και προετοιμάζεται να είναι έτοιμο να τις αντιμετωπίσει .
μην λυπάσαι πώς είσαι μυρμηγκάκι δες μέσα σου τη δύναμη που κρύβεις και ώθησε την προς τα έξω…
25 ετών ε? Αυτό που έχω εγώ να της πω είναι ότι όλοι μας μεγαλώνοντας οφείλουμε ως προς τον εαυτό μας να κάνουμε έναν ισχυρό διαχωρισμό μέσα μας στο τι είναι σημαντικό και τι ασήμαντο για εμας.Οφείλουμε να ισορροπησουμε ψυχολογικά και να πατήσουμε γερά στα πόδια μας.Κανείς από εμάς δεν ήρθε τυχαία σε αυτόν τον κόσμο. Όλοι έχουμε έναν σκοπό.Άλλοι τον αντιλαμβάνονται νωρίς άλλοι αργότερα.Οσοι επιζητούν την θλίψη και τον πόνο μας δεν είναι αντάξιοι της αγάπης μας.Όταν όμως πρόκειται για συγγενικό δέσιμο,τότε ένα παραπάνω.Γιατί να πονάει εκείνη και να ανέχεται καταστάσεις?Δεν ζητάμε ποτέ την αγάπη κάποιου.Αν η ψυχή κάποιου περιέχει αγάπη,θα μας την προσφέρει.
Δουλεύει?Ζει στο ιδιο σπιτι μαζι τους?Ας αποδεσμευτεί.Ας αποδείξει πρώτα στον εαυτό της ότι δεν είναι ο τελευταίος τροχός της αμαξης.Έπειτα από αυτό θα νιώθει ήδη καλύτερα.